Shoqata e Infermiereve te Shqiperise 

Mos më quani hero, mos më falënderoni me ndjenjën tuaj pretencioze, mos pretendoni të doni këshillat e mia profesionale, mos më kërkoni histori ose nëse është “vërtet aq keq” … thjesht mos. Jam i lodhur – fizikisht, emocionalisht, profesionalisht. Unë jam i thyer, i djegur, nuk jam më i dashuruar me profesionin tim. Dhe unë jam në shumicë. Ne jemi të rraskapitur, po mbytemi, po humbim aftësinë tonë për t’u kujdesur …

NUK KA NDERIM ME PER NE

“Ne donim të ndihmonim njerëzit
Ne ishim të zgjuar dhe të shtyrë
Ne e donim shkencën dhe fiziologjinë, njerëzit dhe sëmundjet
Kështu që ne morëm një zotim
Ne u regjistruam
Ishte një nder

Ne lexojmë mijëra faqe
Mori pjesë në qindra ligjërata
Tërhequr gjithë natën
Mori më shumë provime nga sa menduam se ishte e mundur
Java e finaleve u ndje e pakapërcyeshme
Por nuk na theu
Na bëri më të fortë

Ne mësuam statistika dhe biokimi
Imunologjia dhe patofiziologjia
Ne kemi zotëruar gjenetikën, virologjinë dhe farmakologjinë
Ne lexuam punime shkencore dhe mësuam se si t’i disektonim ato
Letra, jo video
Ishte një nder

Ne vrapuam kur ju kishit nevojë për ne
Fjalë për fjalë, duke vrapuar nëpër korridor
Në ICU, gjirin e traumave, lindjen dhe lindjen
Kam nevojë për ndihmë, thashë
Ne mund të ndihmojmë, thamë
Ishte një nder

Kishte momente që menduam se do të na thyenin
Momente që na shtynë drejt ditarit, terapisë, makthit
Bebe te demtuara.
Fëmijë të paralizuar.
Nënat shtatzëna të vdekura me tre fëmijë në shtëpi.
Vajtimi i një nëne djali i së cilës sapo vdiq.
Ne u përkulëm, por nuk u rrezuam
U kthyem sepse kishit nevojë për ne
Dhe ne mund të ndihmojmë
Ishte një nder

Pastaj kishte frikë
Frika nga ecja në vendin tonë të punës
Frika se mos vritemi duke shkuar në punë
Frika se do të vrisnim një të dashur për shkak të punës sonë
Kishte lot dhe netë pa gjumë dhe mernim ilaçe kundër ankthit
Por ju goditni tenxheret dhe tiganët tuaj
Na dërguat pica dhe na quajtët heronj
Ti kishe nevojë për ne
Ne mund të ndihmojmë
Kështu që ne vishnim maskat, kostumet, dorezat dhe syzet tona
Ne dezinfektuam veten para se të shkonim në shtëpi dhe u izoluam nga familjet tona
Pothuajse u thyem
Ishte një nder

Sa shpejt gëzimi u shndërrua në disfatë
Gëzim për zemërim
Ju keni mësuar të bëni kërkimet tuaja tani
Ju e dini më mirë se ne
Ndriçimi me gaz është gjuha juaj
Egoizmi juaj është befasues
Ju nuk doni ndihmën tonë kur ju kërkojmë të qëndroni të shëndetshëm
Megjithatë ju mbërrini në dyert tona duke kërkuar ndihmë në fund

Ju vodhët burimet tona
Ju penguat aftësinë tonë për të ndihmuar ata që bënë atë që duhej të bënin
Ju i vratë pacientët tanë duke mbushur shtretërit tanë dhe duke përdorur ventilatorët tanë
Ne nuk mund të ndihmojmë më
Ti na there
Nuk ka më nder ”

Shoqata e Infermiereve te Shqiperise