Ajo po udhëtonte drejt Ankonës me nënën dhe fëmijët e saj të vegjël kur një moment shpërqendrimi, një kthesë e gabuar, e çoi Isabella Zermani Anguissola, 31 vjeç, një infermiere nga Piacenza, në një rrugë që nuk ishte e destinuar të ishte. Një gabim si një mijë të tjerë, një aksident banal… por atë mbrëmje, ndryshoi gjithçka.
Gjatë rrugës së kthimit, Isabella u përball me një imazh që askush nuk dëshiron ta shohë: një furgon u përplas me një kamion, copa metali të shpërndara, një heshtje e frikshme, e mbushur me frikë. Por ajo nuk hezitoi. Ajo ndaloi makinën, veshi dorezat që mban gjithmonë me vete dhe u zhyt në ferr.
Për një orë të tërë, në të ftohtin e mbrëmjes, ajo u gjunjëzua pranë Giuseppe-s, pasagjerit të furgonit, i cili kishte një dëmtim të rëndë në kokë. Çdo lëvizje më e vogël mund të kishte qenë fatale. Isabella qëndroi aty, e vendosur, e saktë, e pranishme. Ajo e ndihmoi, u kujdes për të, i mbajti kokën në duar. Ajo i foli, i dha forcë. Dhe, mbi të gjitha, i shpëtoi jetën.
“Nëse nuk do të ishte ndalur, do të kishte mbaruar shumë ndryshe”, thanë mjekët. Nëna e Giuseppe-s donte ta falënderonte publikisht. Por ndoshta të gjithë duhet t’i themi faleminderit. Sepse Isabella nuk shfaqi vetëm aftësi dhe qetësi: ajo tregoi diçka më të thellë. Guxim. Altruizëm. Humanizëm. Gjithçka që e bën një person të madh.
Dhe të mendosh se gjithçka filloi me një kthesë të gabuar. Nga çdo gabim. Por shtigje të caktuara, madje edhe ato që duken si një pengesë, të çojnë pikërisht aty ku duhet të jemi.
Historia e Isabellas na kujton se jeta është e brishtë dhe se çdo moment mund të bëjë një ndryshim. Por edhe se ka ende nga ata që, përballë dhimbjes, nuk largohen. Ka nga ata që ndalen. Ata që thonë: “Unë jam këtu.”
Dhe në atë gjest të thjeshtë, në atë zemër të palëkundur, qëndron kuptimi i plotë i heroizmit të vërtetë. Lloji që nuk kërkon duartrokitje, por shpëton jetë
Shoqata e Infermierëve të Shqipërisë